Een schaap vangen

was geworden... de begeerde treinreiziger... op een perron heel ver weg. Ik spurtte er naartoe, hij de trein in, ik de trein in. Ik bleek tien minuten te hebben om te overdenken wat ik wilde. De man stapte de trein uit, ik stapte de trein uit en toen kwam weer eenzelfde soort moment als bij het vangen van het schaap: er kwam één moment dat ik echt moest handelen, en een duik nemen in het zwarte gat. Stap, stap, stap, de afstand tussen ons werd kleiner, ik kwam steeds dichterbij, nü... gevangen. Godzijdank zakte ik niet in de blubber weg, maar werd ik getrakteerd op een verraste glimlach, en een tamelijk happy end. Maar daar gaat het nu niet over.

Wie zijn eigen gedrag heel goed observeert, zal merken dat er veel van dit soort cruciale momenten zijn in het leven, momenten waarop je moet dóén, zonder dat je weet wat de uitkomst ervan is. De eerste stap van een kind dat gaat lopen is zo’n moment, de eerste keer wegfietsen zonder dat iemand de fiets vasthoudt, het jawoord geven tijdens een huwelijksplechtigheid, zwanger worden, zwanger maken, een baan aannemen, het huis uitlopen om ergens anders een nieuw leven te beginnen, iemand vergeven, enzovoorts. Heel veel kun je plannen, uitdenken, overwegen, regelen, maar er komt een moment, nü. En veel mensen komen niet toe aan hun eigen leven, niet omdat ze niet weten wat ze willen, maar omdat ze die ene stap, waar letterlijk blind vertrouwen voor nodig is, niet kunnen maken. Terwijl veel anderen, die heel creatief zijn, bijna niets anders lijken te doen dan zich steeds opnieuw in dat creatieve zwarte gat te storten. Vandaar de zinsnede die men vaak in interviews tegenkomt: Tk stort me er helemaal in.’ Succesvolle mensen cre-eren voor zichzelf een leven waarin dit soort momenten van pure actie elkaar heel snel opvolgen, zodat ze in een steady state van actie terechtkomen. Er komt een impuls