Sjofele steentjes

16

Levie wenschte niets liever, had graag rust, en hield ondanks alles nog van zijn vrouw, zou dus vanzelf niet beginnen.

Drie manden duurde die kalmte, toen stierf het kind, plotseling bleef het in een stuipje.

Raatje was eerst als gek van smart, wierp zich op den grond, gillend. Toen op, zat zij in een hoek, verwezen voor zich uit te staren, at niets, kwam niet van haar plaats, bewoog zich zelfs niet, toen het lijkje werd weggehaald.

Raatje’s moeder kwam, ruimde op, legde eecige kussens op den grond. Wezenloos liet Raatje zich op de kussens plaatsen, onbewust schijnbaar ging ze zitten, sjiwwe zitten voor haar kind.

Den avond van de lewaaie kwamen familie en de buren condoleeren.

’t Was broeiend in het kleine vertrek. Dicht op elkander gedrongen, zaten de belangstellenden met verhitte hoofden. Een paar buurlui, opvattend het oud-Joodsche gebod van de treurenden te troosten, zoo, dat zij treurenden aan het lachen moesten brengen, vertelden gijntjes. Levie’s vader sprak over onzindelijkheid.

„Noh”, zei Maupie Schellevis, „ik begrijp niet waarom of ze altijd zegge sjmerige Jood. Van de week las ik nog in me krantje, dat in het badhuis