Sjofele steentjes

kon men zeker zijn, dat Raatje op den voet volgde.

Ja, Raatje was erg veranderd, ze was niet meer de mooie Raatje, waarop moeder Pampel zoo trotsch was, ook haar koppigheid had ze afgelegd en ze was in de dikwijls stuursche buien van Louis zoo gedwee als een lam. Wat ook opviel, was, dat men Flip v. d. Kar zoo dikwijls in de buurt zag. Veel meer dan vroeger ging hij deKerkstraat door en dan zag men hem tersluiks naar boven kijken.

Kort na een hevige scheldpartij van Louis Koekoek, die ’s avonds was thuis gekomen zonder een cent verdienste, want hij ging nu met handel, zag men juffrouw Pampel met Flip v. d. Kar staan praten. »Qod geeft, het komt weer in orde”, hoorde een buurvrouw juffrouw Pampel zeggen. „Ik hoop het ook”, zei Flip v. d. Kar toen.

Op een dag, dat Raatje weer zat te huilen, nadat zij zonder een woord terug te zeggen, de verwijten van haar jongen had aangehoord, die haar verweet, dat hij nu gebonden was, zei juffrouw Pampel zachtjes tegen haar dochter: „Raatje, ’t kan weer goed worden, ik heb Flip gesproken”.

Raatje begon nog harder te huilen, wierp zich op den grond, „och wat ben ik toch ongelukkig!”

„Laat die bochel dan los”, zei juffrouw Pampel.