Hou vremd ik blief

Groth en om zien volkslieden. Groths Quickborn staot bi’j me in de kaaste, naost Geert Teis Pzn, die him al krek lieke veule bewonderde en propageerde.

In de combinaosie Brahms/Groth ligt veur mi’j - a’k dat zo zeggen mag - een wiede horizon van et dialect. Daor raekt ok „oonze” regionaole tael een briedere onderlaoge van de Europese cultuur.

Mar - mit alle respect - we hadden et over de ballade...

Ik weet et en gao - nao Brahms - toch nog even veerder op et terrein van mien vocale veurliefde. Et numen alliend al van de naeme Carl Loewe (1796-1869) mag je dudelik maeken wat a’k bedoele. Hi’j het de grote componist van de balladen west. Lange tied onderschat mar now naor weerde erkend. Zien Erlkönig, zien Archibald Douglas, Die Uhr raeken mi’j tot in et diepste van mien gemoed. Dat zal grif invloed had hebben op ’e dichterlike verwarking van de joods-mythische stof, die ik in Vaderland in den vreemde saemenvat hebbe.

Ie schreven ok volksverhaelen.

Dat onderdiel heurt inderdaod in dit kader thuus. Ik lope al jaoren mit et plan rond en bundele ze es. Veural ok omreden dat soorte bi’j oons (ik bedoele hier et Nederlaans-joodse kader) zo stiefmoederlik behaandeld is.

Is daor gien uutgever veur te vienen ?

Wie wet. In die stof liggen ankneupingspunten mit een oold-joodse cultuur, die mi’j een leven laank doende hooit. Drie kotten heb ik vroeger in et Culturele Maandblad Groningen publiceerd. Aj’ et goed vienen, lees ik d’r iene veur:

DE HEKS VAN REI DER WOEDE

In Reiderwolde waar eens negen stieg (= 180) vrouwen woonden die grote platen goud op de borst droegen, leefde eeuwen geleden een wikwief, een joodse toverheks. Een

-49-