Hou vremd ik blief

bitterzuit

gonzend riem stekt mie as ’n iem veurdat e zo vót hunneg achterlöt

Een betien masochisme?

Ik daenke d’r vaeke over nao. As iene van de weinigen die d’r overbleven binnen heb ik dit „laand zonder joden” neudig, omreden daór mien gedichten gruuien, die ’k omgeve mit alle eigenschoppen van de agrarische bojemgesteldhied. Blut ohne Boden!

eerappellaand

laand zunder jeudn ik heb die van neudn ’k schrief mit dópkes om vingers om gedichten te reudn

(uut: groningen/een bundel joodse poëzie)

Mar d’r is toch ok in jow gedichten een element van warkelikhied.

Zeker. Mams ik al tot mien vroeger weerommekere en weer -poëtisch dan - in mien kezebrogge biete, dan hiet et, as in twielochten („twijduustern”):

fienpruiver

kezebrogge -woord tuzn mien tann ik herkaauw die terogge mit schrievmde hann

(uut: groningen/een bundel joodse poëzie)

- 46 -