Een staat herrijst ....

slagen geweest, het conflict zou niet op de spits zijn gedreven.

Toen zou een gering militair vertoon de Arabische staten in bedwang hebben gehouden en Engeland had het gezag bij en de vriendschap van Joden en Arabieren behouden.

Wie zijn toch de raadgevers geweest van de Engelse minister van buitenlandse zaken ? Engeland zal genoeg reden hebben om hun namen te onthouden. De Jewish Agency heeft geprotesteerd tegen ergelijke excessen van de daden van de Irgoen en de Stemgroep. Men heeft de ernst van die protesten in twijfel getrokken. Ten onrechte.

Het is zoals Golda Meyerson eens heeft gezegd: „Als er een aanslag gebeurt, schudden de mensen het hoofd en zijn verontwaardigd — maar later zeggen zij stil en verslagen: „Wat dan?” ”

Tegenover de „terreur” als de uiting van wanhoop en als actie van rechtelozen kon alleen maar staan een politiek van bewuste uitvoering van het recht. Omdat dit werd nagelaten was de invloed van deze ongetwijfeld kleine groepen zo groot. Wanneer ik met mensen van deze richting sprak was er altijd één argument dat naar mijn smaak niet vóór hen, maar wel tégen de wereld pleitte: „Denk je dat er hier een commissie gekomen zou zijn en denk je dat deze zaak voor een internationaal forum behandeld zou zijn zonder de aanslagen van de „dissidenten”? Alle redevoeringen en alle rapporten onzer deskundigen hebben niet zoveel indruk gemaakt als het vermoorden van een paar Engelse militairen.

Geloof mij, de taal van het geweld is de enige taal die nu nog wordt verstaan, als je die niet spreekt, word je er het slachtoffer van.”