Een staat herrijst ....

Wanneer dit zou worden gedaan zou blijken dat de Arabische volken door de zetels in de U.N.O. niet alleen over een macht beschikken, die in geen verhouding staat tot hun werkelijke macht, maar die bovendien belachelijk is ten opzichte van het bestaan van een democratie in deze landen, „de zelfbeschikking der analphabeten”.

In de dagen die aan de stemming voorafgingen heb ik getracht om de conclusie van de U.N.O.-commissie nog eens na te gaan, vooral ten opzichte van de vraag of de Arabische tegenstand tegen een Joodse staat in Palestina (in een deel van Palestina) wellicht gewettigd is.

De Commissie heeft voornamelijk gewezen op de belangrijke arbeid die de Joden hier hebben verricht om met de woorden van de tegenwoordige Ko-ning van Transjordanië te spreken: „Ik was verbaasd om wat ik zag in de Joodse kolonies, toen ik van Jenin naar Lydda reisde. Zij hebben kolonies gemaakt, waar niets dan zand en duin was, water aangeboord, leven in de duinen gebracht en deze veranderd in een Paradijs.” (Mudhakkirati Abdullah B. Husseini, 1945 p. 249).

Maar men kan de zaak ook bezien van een geheel ander standpunt.

De Joden hebben in Palestina meer gepresteerd dan de Arabieren. Zij hebben afgezien van welke historische aanspraken ook, door de Balfourdecla-ratie in 1917 en door de opdracht van het Mandaat in 1921 recht gekregen op Palestina. Niet zoals nu bij het U.N.O. besluit op een deel, maar op het gehele land.

27