Een staat herrijst ....

Maar omdat zij de levende kracht vormen in dit geheel. Omdat zij niet alleen de band hebben met het verleden, maar ook en vooral met de toekomst.

Zij willen niet alleen herdenken, zij willen herbouwen.

De bus brengt U naar de top van de Scopus waar de universiteit staat, nu al de belangrijkste van het Midden-Oosten en zij wordt nog voortdurend uitgo-breid. Men was er bezig met de bouw van de nieuwe vleugel voor de medische faculteit. De Universiteit en het vlak daarbij gelegen Hadassahziekenhuis vormen terecht de trots van de Joodse gemeenschap.

Hier heeft men niet alleen iets geschapen dat kan wedijveren met dergelijke instituten in Amerika of West-Europa. Hier heeft men de natuurliijke aansluiting gevonden aan de oude Joodse cultuur die van hier werd uitgedragen en de wereld vulde.

Achter de gebouwen der Universiteit lopen wij door een dennenbos.

Enkele jaren geleden lagen ook hier slechts stenen, heerste er de woestijn. Een stap verder en wij staan in het amphitheater —

Voor ons ligt de Dode Zee — alsof hij vermoeid is, kruipt traag de Jordaan naar het brede meer. De bergen aan de andere zijde schijnen dichtbij.

Hoe ver zijn zij. De bergen van Transjordanië,

Ginds ligt het land nog, zoals het lag toen Mozes z’n blikken over dit land liet wijden dat hij nooit betreden zou.

En hier in het Amphitheater speelt het Palestijns Symphonie-orkest, het orkest der verdrevenen, dat de thuiskomst wijding en luister geeft. De eeuwen wijken en sluiten een verbond met het heden.

16