Het oogenblik

Castle en de titel en ons pairschap zijn geen rijkdom en geen macht en geen bezit, ■—» zij zijn traditie. Mijn beukenlaan ginds is geen bezit, ze behoort niet mij maar mijn Huis en het Land, ik ben er alleen om te zorgen, dat de mooiste, zwaarste beuken van Engeland behouden blijven. Wie hier door de vensters uitziet op zijn grond, dien de eerste Harton ontving van den Veroveraar, en wie slaapt achter muren, die tweeënzestig dagen lang werden verdedigd tegen een heel leger van Roundheads, die is behoudend, •—¹ omdat hij moet behouden wat anderen, voor hem, met inspanning hebben vastgehouden.”

Lord Tyne zweeg,zijn scherpgeworden pupillen staarden in een eigengevonden waarheid,langzaam formuleerde hij: „Onze traditie is onze verantwoordelijkheid en verantwoordelijkheid is bij ons traditie.”

Hij klemde de kaken opeen, alles was gezegd. Toen reikte hij een hand naar den Deken, die gekrompen bleek en nederig afscheid nam.

Hij stond aan het boograam en zag hoe de auto met den Deken verdween onder de beuken van de oprijlaan, later vond hij haar terug, een kleine zwarte stip, klimmend tegen den heuveltop. Hij zag hoe ze heen-schoof langs een lijn van andere zwarte stippen die opkropen tegen de helling en hij begreep, dat daar omhoog zijn pachters de karrevrachten rijshout reden voor het vreugdevuur, dat ontstoken zou worden op zijn verjaardag.

Zijn mond ontspande zich. ,,Labour wint nog niet,” dacht hij. ,,Alfred komt niet in het Lagerhuis. Er bestaat nog traditie in dit land.”

26

¹

« *