Het oogenblik

Hij bekeek het schouwspel van den middelmatigen mensch, die onzeker wordt als hij het bijzondere möet presteeren, die wankelt, als hij eens, een enkele maal, moet staan op de hoogste hoogte van zijn taak. En hij glimlachte, zooals hij geglimlacht had, toen hij zijn kok verzekerde, dat deze stellig de versche Zeeuwsche oesters per vliegmachine uit Holland zou kunnen betrekken. Hij verzekerde thans den Deken, dat deze de beschikking had over de serie gobelins ,,Suzanne en de Ouderlingen' ’ uit de Hall van Harton Castle, en dat de doeken ongetwijfeld het gansche Koor en de fa-miliebank zouden afschutten, zoodat Zijne Koninklijke Hoogheid niet kon worden aangestaard.

„Hoewel ik betwijfel of de Prins uw attentie op prijs zal stellen, ik hoor dat hij zich juist graag aan het publiek vertoont. Maar het is voor uzelf allicht aangenamer om niet te worden afgeleid tijdens de oratie."

De Deken richtte zich op in verweer. ,,Naar ik meen, bent u zelf toch ook niet zoo bijster gesteld op publiciteit 1'⁹ Het lachje om de dunne lippen van den Earl vergleed minachtend over zijn mondhoeken.

„Ik ben niet bang om te worden aangestaard, mijn eerwaarde heer, ik staar terug.”

Nu verloor de ethische en democratische Deken, die zich als steeds in deze twintig jaren de zwakkere voelde bij het wekelijksch duel, zijn tactische houding en attaqueerde wild:

„Als dan uw geachte neef in de familiebank zit, kan die tenminste het publiek toelachen. Het treft mooi, dat de propagandatochten juist afgeloopen zijn op uw verjaardag.”

24