En toch leefden wij

haar element. Een klop op de deur van mijn kamer bracht mij terug in het heden. Ik deed de deur open en daar stond Roos, een bord met stukjes taart en snoep in haar handen. “Ik dacht je zal vast wel wat lusten van al dat lekkers,” zei ze bijna verlegen. Ik was geroerd. Dat Roos met al die drukte nog aan mij had gedacht! Tot dan was ze op mij overgekomen als een nuchtere, bijna zakelijke vrouw, wars van elk vertoon van sentiment.

Dit gebaar nu paste daar niet bij, maar het kwam wel aan. Hoe ik naar buiten reageerde weet ik niet. Wel weet ik dat ik na die verjaardag ongemerkt deel ging uitmaken van het gezin Barkhuijsen.

Vrijdagavond Lieve Len,

Ik heb werkelijk nu pas tijd om te antwoorden en dat doe ik dan ook maar direct. Roos was twee dagen ziek, de kinderen ook een dag, gisteren hij en ik loop er al twee dagen mee rond, maar voel me vanavond langzaam opknappen. Hoewel het beslist heviger was dan de vorige keer. Een griepepidemie in huis. Je schreef nog ik mocht er niet mee blijven lopen, maar als ik ga liggen dan voel ik me zo hopeloos koud en eenzaam, dat ik dat er beslist niet op waag. Ik had het natuurlijk reuze druk. De hele huishouding met 3 kleine pukken, waarvan de 2 oudsten ziek, een hond, een zieke mevrouw en een behulpzame meneer. Maar het liep, al was ik de eerste dag pas om 10.30 uur ’s avonds klaar en had nog geen minuut gezeten, behalve onder het eten. De tweede dag kwam Ro toevallig en die hielp me lekker een uurtje, zodat ik al om 8.30 uur ’s avonds klaar was, maar toen begaf de kachel het. En gisteren hielp Ro weer een uurtje. Toen kon ik zelf niet meer van de koorts. Gelukkig hebben ze er weinig van gemerkt. Ze waren allebei zo schattig en vol bewondering, zo dankbaar. Roos zei n.b. ik had beslist aanleg voor de huishouding en de verpleging. Je moet weten dat ik haar bij alle drukte nog om de twee uur iets wat ik zelf had geprutst bracht, wat ze dan ondanks koorts dapper naar binnen slikte. Ik kan haast niet schrijven. Na die paar regels is mijn arm al lam. Bij het eten