En toch leefden wij

Lievelingen,

Ik moet even schrijven. Hier is alles goed. Bij jullie ook? Nu vadertje onbereikbaar is voor me, is er een sluier om me gekomen. Is het laf? Hebben jullie dit ook niet net zo goed? Ik moet veel aan jullie denken. Ik ben toch niet laf als ik het liefste wat ik heb niet kan bereiken en daar verdriet om heb. Die moeilijke ogenblikken kennen jullie ook zeker en je voelt dus met me mee. Daarom moest ik schrijven. Ik mis jullie brieven. Ik wil ze toch. Schrijf naar Nel dan laat ik ze halen door de kinderen. Lieve kleine Mieke, nu heeft moedertje je nodig, nu ben jij de sterkste, grote dochter. Ro kom met je lieve zorgen al is het dan per brief. M’n lieve blonde schat, hij is zo dapper. Ik kreeg toch nog 29 velletjes. Iemand bracht ze mij en ik ben er zo gelukkig mee. Hij is zo sterk van geest, lievelingen, laat hij ons altijd een voorbeeld zijn. Ook onze Marijke is nooit uit onze gedachten, bijna iedere dag noemen we haar naam of gebruiken een uitdrukking van haar. Ze leeft sterker dan ooit in ons en ook Mutti. Het is nu kwart na twaalf. Lust om te slapen heb ik niet. Omdat jullie willen dat ik genoeg rust ga ik nu maar naar bed. Niet bezorgd zijn, niet boos ook. Alles zal reg kom. Voor m’n schatten een dikke zoen. Welterusten Mieke, welterusten Rootje.

Een eenzaam moedertje.

Rita moet een brief van jullie hebben, zegt ze steeds. Stuur hem naar Nel. Ze wil al zelf naar Den Haag maar dat gaat niet.

15 december 1943

Het leven gaat voort, de dagen vliegen, wij wachten, wachten. A. heeft eindelijk, eindelijk geschreven en wij hebben ook al teruggeschreven maar nog geen antwoord gekregen. Soms ’s avonds, b.v. onder grammofoonmuziek, komen de tranen als je aan vroeger denkt. En toch maken die herinneringen nog zo rijk en