En toch leefden wij

aardappels zo dik dat er niets meer van overblijft en herinnert mij sterk aan Marijke.

September 1943 Lieve Schwester - zus!

Duizendmaal dank voor je lieve brief. Hij kwam midden in de verhuizing. Ik was net druk aan het wassen terwijl de hele boel in de verhuiswagen werd geladen. En even later kwam een brief van vader (uit het concentratiekamp Vught). Zij zijn gezond en de groeten en zoenen voor allemaal die van ze houden. Door dat verhuizen heb ik je brief pas veel later in het nieuwe huis (in de Bors van Waverenstraat) kunnen lezen. Zus, het is zo een leuk huis. En ik had nooit gedacht dat ze het met hun meubels zo smaakvol in zouden kunnen richten. Ik zou er ook best willen wonen. Je moet het beslist eens zien. Ik zal je er, hoop ik, binnenkort uitvoerig over kunnen vertellen.

’s Middags kwam Marijke. O, zus, wat is die veranderd. Ik had zo ’n medelijden met haar, maar ik was ook zo teleurgesteld. Haar hele houding is foetsie. Ze was net als ik ben als ik ergens kom. Zielig, met je figuur geen raad weten. Ik vond het afschuwelijk voor haar omdat ik het zo precies kon na voelen. Zij is erg dun geworden en lelijker. Het staat haar niks leuk, dat smalle gezicht.

Mijn zus Eva zag er naar mijn smaak en die van vele anderen heel leuk uit. Zij had iets aparts. Hoog voorhoofd, heel dichte, mooie wenkbrauwen, blauwachtige ogen met een bruine pupil, die ‘streepjes’ bruin naar het blauw uitzond, een bekoorlijk neusje en een goed figuur, waarvan zij zelf echter de proporties verre van ideaal vond. Haar haar zat altijd mooi; in tegenstelling tot Ruth en mij ging zij regelmatig naar de kapper. Het meest benijdde ik haar om die ogen. Mijn vader had kleine blauwe, mijn moeder stralend bruine ogen. In die van Eva zag ik altijd het ideale mengsel daarvan. Ruth had mooie bruine ogen en ik voelde mij misdeeld met mijn kleine groene. Daarbij kwam dat ik, als enige van ons drieën, de bijziendheid van vader (en diens moeder) had geërfd.