't Brokkenhuis

groote geil-oogen aan. Ik had ze voor de keus en kon nemen wiè en zoovéél ik wou.

Ben jij óók wel eens Kampioen-Bokser geweest? vroeg hij, na korte pauze, iets zachter.

Meteen gaf hij Barrèl zoo’n vinnigen stomp voor zijn maag, dat deze drie maal omrolde en hijgend bleef liggen.

Nee, gromde de Bokser, teleurgesteld, jij weet d’r niéts van, hóe en wat het leven van ’n kunstenaar is. Maar als je begint zóó’n wijf af te dekken, dan maakt ze jou kapot vóór je ’t weet en dan dekken je collega’s je pas goéd af. Daarom keek ik d’r nóóit eentje aan en d’r cadeautjes verkocht ik aan een knul van ’n bazar, omdat ’k d’r geen zin in had, zélf een winkeltje op te zetten......

Hij zat nu rustig op Barrèl’s rug, met het voornemen, al vertellend het aanbreken van den ochtend af te wachten.

In Barrèl begon geweldige energie te gisten. Zijn innerlijke krachten en vermogens, lang teruggedrongen, ja latent gemaakt door zijn liefde-misère en de daardoor ontstane apathie, kristalliseerden een ontzettende macht; hij voelde de mogelijkheid in zich groeien, tot grootsche uitingen van zenuw- en spierkracht.

Saamgedrongen, ineen gekrompen liggend onder het robuste lichaam van den Kampioen-Bokser, slaagde hij er door boven-menschelijke inspanning in, zich met zijn vracht op te richten.

Heilige Hercules! schreeuwde de Bokser, beangst.

— Pia! joelde Barrèl nu zijn kreet uit.

Hij wachtte, den blik dreigend gevestigd op den ander, of hij reageerde.

Pia! Pia! Pia! herhaalde hij dan.

Gelijk een buffel den hem bespringenden tijger, slingerde hij den Bokser ver van zich af en snelde toen weer op hem

ioi