Wending

46

dressen for dinner," en schoon ze eigenlijk heel moe was, stapte Chita veerkrachtig het tennisveld af, alras gevolgd door de anderen. Eef nam afscheid, met de belofte 's avonds terug te komen voor een geïm-proviseerden dans-avond.

„Breng Jan mee!" riep Wim haar nog na.

„Als ie zin heeft in hupsen! Bye, bye!"

Toen het viertal bij het hotelterras aankwam, zagen ze aan een tafeltje vlak bij den ingang het vriendenpaar zitten, waarover ze nog kort geleden zoo druk gesproken hadden.

„O, kostelijk!" riep Tom. „Ze lijken wel tweelingen! Allebei in blauwe broeken en wollen truien. En ze hebben waarachtig dezelfde tromböne-pijpen in hun mond. Zie je dat, Titia? de onafscheidelijke pijp van Kurtel! Ik geloof waarachtig, dat hij met dat ding tusschen z'n lippen gaat slapen. Je ziet er hem nooit zonder."

„’n Beetje aanstellerig," vond Chita. „Zoo allebei dezelfde plunje en pijp. 't Kan dunkt me, niet opvallender."

„Och, artisten " zei Titia vergoelijkend.

Het plotseling verschuiven van een stoel op het terras en dan een vroolijke stem, die galmde:

„Aber nein, das ist doch einfach...." en Kurt Fischer stormde op Titia en Tom af, drukte hun handen in knellenden greep.

Het was een vroolijk weerzien en oude herinneringen aan den prettigen wintertijd in Gstaad werden opgehaald.