Avontuurtjes

een wit biljet vandaan lijkt apart veel breeder en veel zwarter, die groene rondjes stonden als stippen op een oud plakkaat, dat hing naast de school op een muur, één boven een i en één aan het eind, het waren ״leesteekens" nu zijn het groene rondjes, ze lijken wel zes keer zoo groot, en je ziet pas nu de mooie zware kleur. Wat werd ook dat rose blaadje eensklaps anders met de andere in de doos, in Vaders zakboek leek het vaal en dof.... maar het wonderlijkst is die bruine strook. Er lag een krant op het kastje, die vergeten werd, een krant van wel zes weken geleden. Een reep stak over den rand en alle dagen kwam de zon om den hoek van het raam, scheen op die reep en ging weer verder.... ze zagen ineens die krant, toen ze kleurpapier zamelden.... de rand was bruin verbrand, maar bleef toch in je weten een witte rand van een witte krant. Ze knipten hem af.... en nu is het ineens bruin papier.... dat de zon het maakte van wit.... wie het niet wist zou het nooit raden.... het is bruin papier, je moet het voor bruin gebruiken, leg het naast wit, het lijkt er niet meer op....

Hun doos is mooi, ze kan er niet genoeg van krijgen, als je hem zachtjes heen en weer beweegt, glijdt bont van zon en schaduw over rood en geel en blauw.... witte blinkingen dooven enleven weer op.... „Maak toch wat voort, je komt niet klaar....!" Ja, ze zijn al zoo lang aan den gang, naar het moet altijd mooier wezen dan het worden wil en telkens moet wat zat weer afgepulkt, haar vingers staan van de stijfsel zoo stram dat het is of ze aan elk een duimelot en een vingerhoed draagt, één en den duim hielden ze allebei schoon of het zou in de doos een kleef-boel worden. Nog weer eens allebei opnieuw be

88