Een Indisch huwelijk

hem zouden kwellen met haar grillen en lichtzinnigheid, voor wie hij zou moeten lijden ... Emoties ... emoties beloofde hij zich toen. Zij, het frissche, aardige kind met de hangende blonde haren en de vroolijke oogen, waar argelooze verliefdheid uit straalde, — zij zou hem niet hebben doen lijden, zij wist niet van grillen, ze was niet ״pikant" en niet verleidelijk en niet gevaarlijk, niets aan haar voorspelde de „felle emoties", de ongekende vervoeringen uit zijn romans en zijn jongensverbeelding. Ach God, later had hij ze dan gekend, de „felle emoties", de „ongekende vervoeringen", de „pikante vrouwen" — en 't was alles voorbij en niets had hij eruit over, nauwelijks de herinnering aan een enkel opgetogen uur ... 't was al om 't even hol en dom geweest als zijn laatste „avontuur".

Wezenlijk waren alleen de dingen, waaruit herinnering bleef... later kon men derhalve pas goed weten, wat „wezenlijk" was geweest en wat enkel opgezweepte verbeelding.

Dat stadje, dat lieve zonnestadje! Kopermuziek ... marktrumoer... gele sjeezen... blauwe boeren... bonte vrouwen... spiegelend water... zondoorschenen lindenloof... geuren koel en zoet...

Hij leunde zijn gelaat in beide handen en nu hij opzag, nu voelde hij dat al zijn angst was weggetrokken. De wereld was

.64