Izzudaar

deed hij nu. Toen het lunchtijd was, trok hij snel zijn dunne jas aan en ging naar buiten. In de zon. Nelis Swart bleet in de kelder, ar traag zijn brood en zijn blikken gleden al maar langs de stellingen met de ordners.

De volgende dag was Cornelis Swart ziek. Het duurde een tijdje voordat hij zich weer meldde in de archiefkelder. Jonas Staalmeester verwelkomde hem hartelijk, maar direct daarop zei hij: 'Ik dacht dat je verstandig geworden was. Dat je de zon en het leven gekozen had.’

‘Ik vind het werk toch wel prettig. . . en rustig,' antwoordde Nelis schuchter.

'En nuttig soms ook?’ stoof Jonas op. 'Cornelis Swart, luister naar een ervaren man, Wij beiden zijn doodgravers. Nee, ook dat nog niet eens, want wat we begraven, heeft nooit geleefd. Boven hokken tientallen mannetjes, die al maar rapporten voor elkaar samenstellen. Dan gaan de rapporten naar de chefs, die ermee naar de directie hollen en de directeuren hebben alleen maar tijd om te zeggen dat ze geen tijd hebben om die verhalen te lezen. En dan vertellen de chefs met een paar woorden de inhoud en maken zich daardoor bijna onmisbaar. En de directeuren mompelen: ‘Da’s goed. Da’s goed. Kan afgelegd worden.’ Ad Acta. Nelis, da’s Latijn, ’t Betekent zoveel als begraven. En dan komt het lijk naar beneden om gebalsemd te worden door Jonas Staalmeester en zijn assistent Nelis Swart. Wij zetten het bij in deze catacomben en niemand kijkt er ooit weer naar om. Wij kunnen net zo goed rebussen van sigarenzakjes opbergen, Nelis. Archief! Ah.. . dat zou iets geweest zijn voor mijn moeder zaliger. Die had iedere dag alles voor de vuilnisman neergezet. Vrouwen houden niet van archieven, Nelis. Maar jij, een gezonde knul, legt zich zelf Ad Acta. Bah!’

Jonas Staalmeester was in vuur geraakt. (. fpgewonden liep hij op en neer en sloeg dreunend al maar op de stapels brieven en gebrocheerde rapporten, welke op de sorteertafel lagen.

Nelis Swart antwoordde niet en Jonas sprak die middag geen woord meer.

82