Izzudaar

zijn. Ik zal het gemis voelen aan kinderen en kleinkinderen, voor wie ik een deftige rijke oma geweest zou zijn. Een deftige grijze dame met allure, want ik ben van goeden huize. En is deze geestelijke martelkamer al dat geld waard, notaris? Besett u. . . voor het hek van het kerkhof schenkt hij me een gouden sleutel.’

Haar gezicht was opgeleefd door ogen, die schitterden, door een blos, die de make-up doorbroken had. En de bejaarde notaris zag twee groeven in het blanketsel, die twee tranen hadden getrokken. En voor het eerst voelde hij een fleem van meelij en een tegenzin voor deze opdracht. Hij tuurde lang naar buiten. Toen zei hij: ‘Beschouw dat testament als een boetedoening, mevrouw. Een schulddelging van een man, die leed aan een minderwaardigheidsgevoel. Een man, die verzuimd heeft zijn liefde te zoeken, maar zich heeft gereclasseerd door zich op te trekken aan een ideale vrouw. En zich niet goed genoeg voor haar achtte wegens twee maanden gevangenisstraf. Stille aanbidding bestaat veel meer dan wij weten, duizenden mannen en vrouwen hebben heel hun leven gehunkerd naar iemand, die nimmer van hun verlangen heeft geweten.’

‘Was hij knap,’ vroeg zij na een tijdje en blijkbaar niet meer ontroerd. De notaris bekeek haar glimlachend. Hoe zij vlug haar ogen afwiste, snel en koket in haar t asspiegeltje keek en haar make-up herstelde.

‘Hij moet knap geweest zijn, mevrouw. Toen hij hier kwam om z’n testament te maken, was hij een beetje dorre slanke man met donkere ogen; zilverwit haar en beheerst en zeker optreden maakten van hem een verschijning.’

‘Ook dat nog,’ zei ze lachend, ‘m'n laatste hoop blijkt een strohalm. Was hij maar klein en krom en lelijk geweest. Misschien had ik dan een afkeer kunnen oproepen en m’n vrede hervonden hebben.’

Zij stond op. Alsof zij alleen in de kamer was, ging zij aan het venster staan. Keek in de drukke beregende straat. Zij vervolgde op gedempte toon :

‘Als ik weiger, dan blijft de armoe en later komt de spijt. Aanvaard

74