Izzudaar

leven met een dieetpatiënt. Eventjes laten luwen en Jonas laten bijkomen.

'En wat mag je nou hebben?’ zeurde een klein dik mannetje meewarig. Omstandig haalde Jonas Pinkhof het voorschrift uit zijn portefeuille. Droeg het voor en het klonk of een heraut een grondwetswijziging afkondigde vanaf het bordes van de magistraat.

'Ontbijt! TWEE SNEETJES BRUIN BROOD MET TIEN GRAM PLAN-TEBOTER, ÉÉN KOP THEE EN EEN APPEL 1 Elt UUt! GÉÉN KOPTIE !

Twaalfuurtje! niks! Om vier uur! géén thee met gebak, bij dorst een glas water ! Middagmaal! één ons vlees zonder

VET. OF VIS ZONDER GESMOLTEN BOTER. TWEE AARDAPPELEN MET BOUILLON ALS JUS. FRUIT EN GROENTEN ZOVEEL ALS JE LUST. GEEN SOEP, GEEN TOETJES! ’s Avonds! EEN KOP THEE MI 1 EEN DROOG BISCUITJe! P.S. ! ALS JE HEEL ERG HONGERIG BI NT. DAN VOOR LUNCH ÉÉN BROODJE. EN OVER DRIE WEKEN

terugkomen, fc vriend dokter Levisson.'

'Een jrracht vriend,’ ricjt er een, ‘zo is men gezond en zo hongerkunstenaar. Ga je een glazen kist kopen, Pinkhof ?’

‘Ja, ja,’ zuchtte Pinkhof en keek bedroefd rond. Weer kwam zijn lievelingsgedachte over het leven boven. ‘Wat is het leven.'' Het leven is een zakje zuurtjes. Men neemt al maar en al maar en opeens is het ojr! Leeg! En het kleverige zakje kan men weggooien.’

‘Hou op met die mesjogge filosofie,’ riep er een, ‘voor mij is het leven nog een dubbele!’

Jozef .Mendcls kliefde met een houw van zijn vleesmes het broodje, balsemde de wonde met lever en pekel \ lees en reikte het ceremonieel over. En intussen verdeelde zich de klandizie in twee kampen. Jadiëters en neediëters. Iemand vroeg: ‘Hoe hou je dat onder controle.'' Je mag wel een weegschaal bij je dragen.’

‘Ja, ja,’ riejr Jonas ojigewonden, ‘ja, ja, dat overkomt mij! Ontbijt met een brievenweger. Middageten. . . nou, wat denken jullie?’ 'Brievenweger,’ brulden de klanten in koor. En aten geanimeerd verder.

‘Juist.’ riep Jonas weer theatraal, ‘juist, brievenweger. Tot mijn einde toe. Als straks mijn dochter trouwt, als mijn zoon zijn kandidaats

60