Izzudaar

‘Mijnheer Ehrlich... compagnon. .. Ehrlichü... ben je stapelgek geworden ?’

‘Ik?. .. m’n waarde. . . waarom?' en er trok werkelijk iets van een faun over Ehrlichs gezicht. Pieter van Oven bulderde: ‘Ik. . . dood?!!. . . mijn nagedachtenis daar aan de muur?’

‘Mijnheer van Oven, dit betekent dat ik verloren heb. Ik ben het eerst gestorven. Ik heb recht op die plaats en ben er gaan hangen. Mijn erfgenaam, in casu de herboren Jacob Ehrlich, heelt zijn plicht gedaan en mijn verlies betaald met uw geschilderd portret. Ik heb u maar zolang opgehangen om wat gezelschap te hebben. Ten slotte dulden wij elkaar nu zo’n kwarteeuw en daaraan raakt men gewend. Ruzie en onenigheid kan men soms werkelijk niet meer missen.’ ‘Man.. . dwaas!! Wie heeft u die onzin bijgebracht?!’ schreeuwde Pieter weer.

‘De schilder. Een groot wijsgeer, die kunstenaar, vooral na een uitbundig borreltje. Enfin. . . de oude Ehrlich is dood en hangt daar aan de muur. De schilder was zo vriendelijk om de werkelijke Ehrlich te tekenen en niet de man met de obsessie. En nu groet de herboren Ehrlich u en gaat zijn kopje kolfie drinken. In de zon, op een terrasje, aan een gezellig plein.’

Jacob Ehrlich klom op een stoel, nam Pieter van Oven van de muur en plaatste het portret op zijn stoel zodat zijn compagnon er het volle gezicht op had. Toen wuifde hij joviaal en verliet het kantoor.

En toen hij een kwartiertje zat, kwam Pieter van Oven opdagen. Zonder een woord nam hij plaats aan het tafeltje van Jacob. Hij opende een pakje en uit een duur kistje bood hij zijn compagnon een lorse sigaar aan. Toen zei hij: ‘Pieter van Oven is zoeven gestorven. Hij hangt in de rij tegenover zijn overleden compagnon Jacob Ehrlich. Hij hangt daar met zijn Tarzancomplex, en de herboren Pieter zal nu ook een kopje koffie bestellen.. . in de zon.. . op een terrasje. . . aan een gezellig plein.’

Zij keken naar het verkeer, het bruisende leven, naar de goedverzorgde, aantrekkelijke vrouwen. De ijle rook van hun sigaren wuif-

öl