Izzudaar

Tijdens zijn afwezigheid telefoneerde de portretschilder. Het schilderij was gereed. En hij had dringend geld nodig, want zijn stille vennoot de fiscus eiste larmoyant en zeer energiek zijn deel van vorige jaren. Jacob Ehrlich liet zich bepraten, beloofde te komen kijken en het honorarium mede te brengen.

Overrompeld door de volkomen andere en opgeruimde stemming van de schilder, vertelde Jacob van zijn moeilijkheden. De kunstenaar luisterde niet lang, klopte Jacob op de schouder en zei: ‘Kom mee, we gaan een borreltje kopen. Dan bent u het zó kwijt.’

Het borreltje had een staartje. Een dinertje en een lange vrolijke avond met de vrienden van de schilder. Het kostte wel iets, maar Jacob Ehrlich kwam herboren en luidruchtig thuis en betoogde al maar tegen zijn vrouw dat hij zich prima!!. . . prima!!!. . . pico-belloü.. . voelde. Zij knikte maar terwijl zij hem te bed hielp en zuchtte: ‘Ja... Ja.’

Na vier weken kwam Pieter van Oven terug. Hij trad weer breed het privé-kantoor binnen en liet zich weer zwaar neer in zijn stoel. Keek naar Jacob en zag hem gezond en opgewekt tegenover zich aan de schrijftafel.

‘Zo... zo. . .,’ zei Pieter, nog steeds in martiale sfeer, ‘we zijn beiden op krachten gekomen na deze wapenstilstand. Maar. .. de strijd gaat verder, meneer Ehrlich.’

Behaaglijk keek Pieter even rond. En volgens oude gewoonte het eerst naar zijn sibbe aan de muur. Hij verstijfde. . . alleen zijn hart ging zo tekeer, dat hij zijn paardehart en die internist opeens wantrouwde. Want..., daar hing naast zijn vader zijn portret. De schilder had hem op bijzondere manier gezien en uitgebeeld met een massief streng gezicht zonder een greintje levensvreugde. Een man van de Bloedraad. Hij staarde er lang naar, toen gleed zijn blik naar de Ehrlich-kant. Hij moest even de stoelleuning vastgrijpen om een duizelingetje te overwinnen. .., want naast Ehrlichs vader hing een portret van Jacob. Geschilderd als de vrolijke drinker van Frans Hals... springlevend en opgewekt.

50