Izzudaar

hoofd. Maar goed, je bent een man en speels kind tegelijk. Hou je vast... de illusie is mooier dan de werkelijkheid! Hou je vast, boer.. . je wordt nu de hertog.’

Witsok wierp zijn kop in de hoogte en hinnikte uitdagend. Toen begon hij te draven en stampte als een oorlogsros, zodat de grond dreunde.

‘Valt aan, ridders! Valt aan, mannen, vrije boeren! Volgt uw banheer!!!’ riep de boer en sloeg Witsok kletsend op de zware bil en schopte hem alsot hij spoorde.

'Niet zo heftig, baas. Het is maar spel,’ protesteerde Witsok, maar draalde en stampte uitgelaten.

‘Vooruit Witsok. . . mijn ros! Daar is de vijand!! Leve de koning, valt aan, valt aan!! Uit de weg, addergebroed, hier is hertog Van Hout met zijn geweldenaar Witsok,’ schreeuwde de boer en zwaaide links en rechts met zijn armen alsof hij een slagzwaard hanteerde. En Witsok hinnikte en draalde en stampte. En leefde in de illusie, zoals zijn baas.

‘Witsok, mijn bloedbroeder, als mijn hertogin één woord durft te zeggen, als mijn wapenknecht Theun ook maar naar me durft kijken!! dan houw ik hem de kop af. Ah. . . Witsok, mijn trouwe ros, wij zijn onscheidbaar.’

‘Morgen ben je weer nuchter. Een hoer, hertog,’ hinnikte Witsok, ‘en dan denk je weer aan je geld. Dan is Witsok, het strijdros, weer goed voor de vilder en hobbel je weer op dat stinkdier, die tractor.’ ‘Nooit. W’itsok, nooit. Dat doet een ridder niet. zijn trouwste makker zal sterven in de wei. . . eerbiedwaardig. . . op het malse gras. ’s W'inters zal je de heste haver eten in een warme stal. Dat zweer ik je allemaal bij mijn krijgsmanseer!’

‘Dank je, baas. En laat me niet meer naast die dooie tractor staan, want ik trap hem nog eens, dat hij niet weet hoe hij het heeft.’ ‘Toegestaan! Klerk, schrijf dat op als een privilege voor Witsok,’ schreeuwde de boer.

Op het erf draafden zij rond. Witsok stampte uitdagend en de boer trompetterde door zijn handen tot hem de adem verging.

28