Izzudaar

Simon was te eerbiedig gestemd om er aandacht aan te schenken. De rabbijn zei:

‘Nebukadnezar... Salmanassar.. . Caesar. Namen van grote veroveraars en geweldenaars. En die namen eindigen op een a en een r. Nebukadnezar... Izzudaar, het klinkt als een dreiging en iets groots. Het kon de naam zijn van een Perzisch koning. Simon Rosenheimer, er is je een zoetelijke naam ontnomen en je hebt een strijdbare teruggekregen. Het Opperwezen heeft wel heel duidelijk Zijn doel geopenbaard. Groot en rijk zul je worden. Izzudaar. . . slechts een naam in onze ogen, maar een van Zijn machtige middelen om een goed mens te belonen. Mor niet meer en aanvaard dit geschenk.’

Toen boog de rabbijn zich weer over zijn studieboek en kuchte even achter zijn hand, het was alsof hij een glimlach verborg. En het onderhoud was ten einde.

De jaren vergleden, naar de aard der jaren. Wanneer Simon en Jachetje inkoopreizen ondernamen, werden zij in het begin nog wel begroet als meneer en mevrouw Rosenheimer.. . van Izzudaar. Maar in de loop van de tijd werd het meneer en mevrouw Izzudaar. Simon Rosenheimer was zakelijk begraven, maar door het hele land verrezen de winkels van Izzudaar.

Nog meer jaren schaarden zich in de rij, die geen einde zal hebben. Zij verhuisden naar de hoofdstad. Twee zoons leerden in Parijs, Londen en New York het vak. En op een dag beval de ontembare Jachetje, dat Izzudaar een N.V. moest worden. Simon president-commissaris, de zoons directeuren... en Jachetje? Niets... alleen maar het kleine, grijze, sierlijke, perfect geklede vrouwtje op de achtergrond.

Nog eenmaal vlamde Simons weerstand op. Hij wilde een atelier kopen, dat zijn naam moest dragen, Simon Rosenheimers Confectie. Gelaten knikte Jachetje toestemmend. Zonde van het geld, maar

14