De Soete Bazinne

„Boven u een vertoornd God, onder u brandend sulphur waar de rook der pijniging opstijgt! Achter u een verwaarloosd leven en voor u een eindeloze eeuwigheid!”

Fel blikken de ogen van dominee Johannes de Geer rond in de Oude Kerk. Het is alsof zij de plekken zoeken, waar zijn woorden zijn neergekomen als striemende geselslagen. De kerkgangers zijn stil, geen voet schuifelt, geen bank kraakt. Zij voelen in deze aanhef de opgekropte woede van de verbeten grijsaard, die hen regeert vanaf zijn preekstoel. Zij zien dat ascetengezicht boven de witte kraag, die scherp afsteekt tegen de zwarte tabberd. Dan slaat zijn hand heftig op de Bijbel en hij roept hen toe:

„Dit Boek der Boeken, dat u gegeven werd, dit licht voor u ontstoken! wat hebt ge ermee gedaan? Ge hebt het uitgeblazen met uw stinkende drankadem, omdat gij het duister verkiest voor uw hoerderijen!! en uw diefstallen! In het donker wilt ge liegen en uw valse getuigenissen afleggen, maar weet! Gods ogen priemen door die duisternis en zien u, doorgronden de leugens op uw aangezicht, zien uw van wellust vertrokken bekken! Uur na uur, dag na dag, jaar na jaar bedriegt gij God. Iedere zondag komt ge voor mijn stoel met uw schijnheilige smoelen en kijkt naar mij op als hulpbehoevende kinderen. Ja, dominee Johannes de Geer, die zal het wel voor ons opnemen, hij zal wel voor ons pleiten bij God, de Heer. Maar deze oude man is dodelijk vermoeid! Versleten door u, bezoedeld door uw zondenstroom, die stinkt als de Achterburgwal. Mijn hele leven heb ik gevochten tegen uw duivel, mijn hele leven heb ik voor u gepleit voor het aangezicht des Heren! Ge hebt mij afgevaardigd als uw

5