De laatste Levano

Mijn doden. Dat zijn zij, die ik slechts ten goede wil ge-denken.

Mijn halfdoden. Dat zijn zij, die uit mijn herinnering zijn gestapt. En nog leven ergens op deze wereld.

Mijn levenden. Dat zijn zij tegen wie ik mij verweren moet, want deze schepping is strijd.

Samen vormen zij mijn wereld. Waarin ik dool een-zaam als een dier. Een wolf. Een oude eenzame grijze wolf.

Soms is mijn zwaarmoedigheid zo hevig, dat ik zou willen sterven op de plaats waar ik sta en soms ook lijkt het leven mij wel prettig maar lokken, nee, lokken doet het mij niet meer. Heeft het dat ooit gedaan? Kan ik mij de dag herinneren dat ik verrukt van levenslust voort wilde stormen naar... ja, waarheen? Heeft een mens ooit een heldere voorstelling van het eindpunt van zijn leven ? Ik twijfel daaraan, want aan het eindpunt wacht de dood die nimmer spreekt en met hem wachten zijn handlan-gers. Een elite bende van verschrikkingen. Aderverkal-king, kindsheid, versleten organen en stinkende verrot-ring. Ik geloof dat ik nooit verlangd heb naar dit eindpunt te willen stormen. Mijn onderbewustzijn heeft het Niets

5