De laatste Levano

״Machines voor het Midden-Oosten.”

Opeens had ik weer belangstelling voor mijn beroep. Ik keek haar aan, onderzoekend en peinzend.

״Machines voor het Midden-Oosten, dat ken ik.”

״Ik ook” en zij lachte, waardoor ze zelfs aantrekkelijk werd. Sommige vrouwen moeten een levenspartner ge-vonden hebben alleen door haar manier van lachen.

Zij verliet mijn kantoor en liet mij alleen met de in-grediënten van mijn dagelijks brood. Dossiers en een agenda. En twee telefoons.

Precies tien uur voltooide zij de ceremonie, door mij drie namen toe te roepen en Marlon Brando, de wees-huisvader en de killer aan mijn conferentietafel te plaat-sen. Ik voorzag de heren van tabak en wachtte te midden van de eerste drie rookwolken, die langzaam naar mij toegedreven waren. Ten afweer stak ik een sigaret op.

״Wat kan ik voor u doen, heren,” vroeg ik op de be-roepsservicetoon.

Marlon Brando toonde zijn gave tanden, maar zijn ogen lachten niet. Toen vertelde hij mij een verhaal over grote machine-orders, die het driemanschap in het Midden-Oosten had geplaatst. De betaling door de ko-pers zou tegen accreditief geschieden, zodra de order-bevestigingen van de leverende fabrieken zouden wor-den voorgelegd. De moeilijkheid was dat de fabrikanten deze bevestigingen slechts wilden afgeven tegen garan-tie van een bekende bank. En of Gideon Levano & Zonen nu maar enzovoorts enzovoorts.

Ik rook de zwendel. Ik antwoordde dat Gideon Le-vano & Zonen zich zouden beraden. Daarop wierp de weeshuisvader bundels brieven van Midden-Oosten-firma’s voor mijn ogen en de killer wees met zijn onaan-

5*