Prenten aan de galg, 24 verhalen

Toen Bernard Bekkers de hoge stoep van zijn grachtenhuis afdaalde, hield juist het rijtuig van Pieter Paaymans ervoor stil. De jonge man sprong eruit, nam diep zijn grijze hoge hoed af en zei:

„Hebt u mijn advieskaan niet ontvangen, mijnheer Bekkers?”

„Natuurlijk, beste jongen! Ik verwachtte jou en de collecties. Een ogenblikje, beste jongen, ik ga even een sigaar kopen.”

„Waarom, mijnheer Bekkers? Ik heb prima Havanna’s bij me. En u rookt er een paar op kosten van mijn firma.”

„Beste jongen,” antwoordde Bernard Bekkers, terwijl hij z’n rechterhand theatraal op zijn borst spreidde: „beste jongen, zolang ik verdien betaal ik m’n eigen sigaren. En als ik niet meer verdien, dan rook ik niet meer. Ga vast binnen met je koffers. Ik kom zó.”

Pieter Paaymans en de koetsier droegen ijverig de stalen van het huis Paaymans, Jansonius en Paaymans, in het huis Bernard Bekkers. Het was dé grote collectie zijden vesten, wikkeldassen en shawls voor het najaar 1840.

En door het sjouwen voor de herfst hadden Pieter Paaymans en zijn koetsier het uitzonderlijk warm op deze milde voorjaarsdag. Toen dan alle koffers in gelid stonden in de hoge marmeren gang, lichtte Pieter Paaymans z’n hoed en wiste

60