Prenten aan de galg, 24 verhalen

in z’n armen en liep in de richting van Haarlem. Hij kon haar niet lang dragen, zij was te zwaar en hij te oud. Hij legde haar in de sneeuw langs de weg, zat versuft bij het lijk totdat Hernando Gonzaga hem daar vond. De kapitein was nu niet alleen, een ruiterpatrouille vergezelde hem, want er waren geruchten in het hoofdkwartier vernomen, dat bereden verkenners van Lumey tot de lagers waren doorgedrongen.

De kornet van deze Waalse patrouille was een Antwerpenaar, zodat Hernando Gonzaga de oude boer kon ondervragen. Toen de stugge antwoorden voor hem waren vertaald, gaf hij zijn bevelen. Een ruiter steeg af en men bond het lijk van Neeltje Maertensdochter op het paard en de ruiter sprong bij een ander achterop. Ook Maerten Louwensz werd achterop een paard geholpen en de stoet draafde naar Heemstede. In het Bernardinerklooster zou Neeltje Maertensdochter worden gewassen en gekist en begraven.

Toen de angstige monniken die nog gebleven waren, ondanks het geweld van de oorlog voor hun poort, het meisje hadden begraven, kwam Hernando Gonzaga in de cel, waarin Maerten Louwensz onderdak voor de nacht had gekregen. Hij was weer vergezeld van de Vlaamse kornet, hij wilde nog eens rustig alles horen. Zijn Spaanse wraaklust was opgewekt door de dood van het blonde meisje, dat wat schuchter naar hem had geglimlacht en hem had herinnerd aan thuis, aan de boeren van Andalusië. Want boeren zijn gelijk, over heel de wereld.

Zij zaten rond de kloostertafel, een grote vetkaars stond in het midden te walmen en wierp hun schaduwen groot en luguber op de kale celwanden. De kornet ondervroeg en vertaalde het wederwoord van Hernando Gonzaga.

„Waarom hebben ze je dochter vermoord en je hoeve verbrand?”

„Ik ben rooms... en geen Geus,” antwoordde Maerten Louwensz vermoeid.