Banvloek

‘Nooit van gehoord, blinde. Maar goed, help me, dan neem ik hem ook mee over.’

‘En ik?’ vroeg de blinde gespannen.

‘Jij? Je hoort op het galgenveld, want je bent even rot als de bende die deze oude man heeft neergestoken. Aan de baljuw ontkom je niet.’

‘Mijn blindheid getuigt van mijn onschuld, veerman.’

‘Samen gevangen, samen gehangen. Eens moet je toch boeten voor al het bloed dat je in je leven hebt vergoten,’ beet de veerman hem toe.

‘Het is te vroeg, veerman. Ik ben nog niet oud en wat heb ik gehad in mijn leven?’

‘Weet ik niet. Help me met dat lijk. Daarna kun je vluchten, je hebt nog een kans.’

De veerman en de blinde droegen het lijk naar de boot. De veerman had het onder de oksels gevat, de blinde droeg de benen. Hij liet zich maar voorttrekken als een verlengstuk van het lijk.

Toen Geerte zich had ingescheept, wilde de veerman afstoten. De blinde riep:

‘Neem me mee. Alleen kan ik me niet redden.’

‘Nee, dat kan je niet,’ zei de veerman weifelend. ‘Je bent een wandelend lijk.’

Terwijl hij hem in de boot hielp, zei de veerman:

‘Misschien krijgt de baljuw een zwak ogenblik. Grijp dan je kans en vraag om opneming in een klooster. Er zijn monniken die nog nooit een goede daad hebben verricht. Dan ben jij hun levensinhoud.’

‘Je spreekt als een bisschop, veerman.’

‘God maakt bisschoppen. Niet de paus, blinde.’

‘Wie ben je, veerman?’

‘Een veerman, een visser. Een man van het water.’

64