47
Hoor: ons klei-ne, dom-me Jan-tje, Dat was gis-t'ren vrees-lijk stout*
En je weet toch, dat het maan-tje Niets van stou-te kin-dren houdt!
Daar-om huil-de 't ar-me maan-tje Heel den lan-gen nacht maar door*
Als je het had aan-ge-ke-ken,
Kreeg je me-de-lij-den hoor!
*
Weet je wel, waar-om het maan-tje Toch van-nacht zoo lach-en moet?
Wel, ons groo-te, knap-pe Jan-tje Was van-daag ver-ba-zend zoet
Hij heeft moe-der echt ge-hol-pen,
Als een flin-ke, groo-te man*
Zoe-te kin-dren, — nou, dat weet je, Daar houdt maan-tje 't mees-te van*