Rozijntje van huis

meeste ervan vergeten was? Een beetje politiek, een beetje handigheid moest hier redding brengen.

‘Ken je de hele geschiedenis nog, die Rozijntje je verteld heeft?’ vroeg ze vriendelijk.

‘O ja,’ zei Jupie, en hij dacht: ‘Wat een vraag!’

‘Vertel me dan eens watje er nog van weet.’

‘Nee,’ zei Jupie beslist. ‘Dat doet Rozijntje ook nooit. Die vertelt zelf.’

‘Maar ik wil het zo graag weer van jou horen.’

Tante had het werkelijk warm. Maar je hebt het gauw warm, als je zo dik bent als tante Saar.

‘Goed,’ zei Jupie. ‘Zal ik bij het begin beginnen?’

‘Ja,’ knikte tante gretig.

Ineens helderde Jupies gezicht op.

‘Ik weet wat. Een raadselspelletje. Dan vertel ik het half en dan maakt U het telkens af.’

Tante zuchtte en zei maar niets. Wat viel hier ook nog te zeggen? Jupie begon:

‘Eerst was er niets en toen heeft Onze Lieve Heer alles gemaakt, hè? En op het laatst een mens, en die heette...’

‘Adam!’ juichte tante.

Jupie knikte goedkeurend.

‘En toen was alles af en toen kon Onze Lieve Heer uitrusten en toen was het...?’

‘Sjabbos,’ zuchtte tante verlicht en ze dacht aan de rust van de Sjabbos, een rust, die haar nu zo ver af leek.

‘Goed,’ zei Jupie. ‘En toen was hij zo alleen en toen kreeg hij een vrouw en die heette... ?’

‘Eva!’ triomfeerde tante.

‘En toen mochten ze niet van die boom eten, maar ze deden het toch en toen moesten ze weg uit... ?’

‘Het Paradijs,’ zuchtte tante. En ze dacht er aan, dat in het

17