Rozijntje

HOOFDSTUK I

De ‘juffrouw’

Er liep een oude man op de weg, met twee zware tassen, die met een dik touw verbonden waren en zo over zijn schouder hingen. Je kon zien hoe zwaar de tassen waren, want het touw deukte in zijn jasschouder.

Huis aan huis duwde hij de deur open en riep naar binnen: ‘Mag ’k de juffrouw even spreken?’

Of als de juffrouw zelf achter ’t huis bezig was, op de deel of op het erfje, dat elk huis achter zich had, dan stapte hij, met z’n gebogen rug en z’n moede, sloffende voeten, maar meteen op ‘de juffrouw’ toe en deed z’n zaken met haar: verkocht bosjes band, kaartjes knopen, veters, mesjes, kammetjes, - al die kleine dubbel-tjesdingen, die uit z’n beide tassen te voorschijn kwamen.

De meeste ‘juffrouws’ kochten wel wat. Ze konden niet zo gemakkelijk wat kopen in hun kleine dorpje, en als er wat te koop was, hapten ze graag toe.

Aan één van de deuren, waar hij langs kwam, zag hij een mezoezo. Z’n moede gezicht lichtte eventjes op, en hij bleef een ogenblik ernaar staan kijken vóór hij het touw met de tassen van z’n schouder liet glijden.

Hier woonden Joden!

Hij duwde de voordeur open, en toen hij niemand in ’t voorhuis zag, tilde hij z’n vrachtje op en liep achterom naar de deel.

Daar was een meisje van een jaar of veertien bezig de was op te hangen. De waslijn was een beetje hoog gespannen, ze ging telkens op haar tenen staan om erbij te komen. Dan zwaaide haar dikke, donkere vlecht achterover.

‘Wat een paar werkhanden voor zo’n jong ding!’ dacht de oude man, terwijl hij in de deur bleef staan en aandachtig toekeek, hoe ze

7