Knus in een hoekje

1. De geschiedenis van een broek.

Het was zoo’n broek, die nooit stuk gaat, al glij je langs de trapleuning naar beneden, al kruip je over den grond, al klim je in een boom. Je weet wel, zoo’n bruine broek met ribbetjes, zooals de werklieden ook dragen.

Johan kreeg hem het eerst. Hij was er geweldig trots op, want als hij lang was geweest, had je gewoon gedacht, dat het een werkmansbroek was.

Het was wel noodig, dat Johan zoo’n bizonder sterke broek kreeg, want hij deed altijd alle dingen, waar broeken niet tegen kunnen. Niet expres natuurlijk, maar zonder erbij te denken.

Den eersten dag, dat hij hem aan had, speelden ze toevallig kikkertje. Nu hebben echte kikkers nooit een broek aan, daardoor kunnen ze zoo goed springen. Jongens dragen wèl broeken, dus óf ze kunnen niet goed springen, óf hun broek kan er niet goed tegen. De drie broertjes Johan en Willem en Daan konden alle drie goed springen, dus hun broeken kwamen er altijd slecht af, als ze kikkertje speelden.

Maar deze broek was de eerste, die er tegen kon. Er kwam wel een groot gat in de knie van zijn ééne kous, — kikkers dragen ook nooit kousen, daardoor kunnen ze ook zoo goed springen, — en er scheurde wel iets aan zijn bretels, — maar de broek bleef zoo heel, alsof hij zóó uit den winkel kwam.

Moeder had nog liever gehad, dat de kous ook heel was gebleven en de bretels ook. Moeder moest iederen avond zooveel stoppen en heel maken. Maar de broek was tenminste heel.

Johan droeg hem een jaar. In dien tijd was hij twintig keer zittend op de broek komen te vallen. Twee keer was hij onder