Knus in een hoekje

6. Wat er het meeste op aan kwam.

Het was zoo’n gezellige, oude school, daar boven op den dijk. Alle kinderen van het dorp, en ook van ver buiten het dorp, gingen op diezelfde school.

De meeste kinderen konden best met elkaar opschieten. Vooral de kinderen, die een heel eind denzelfden weg moesten loopen, ’s morgens heen, om twaalf uur terug, ’s middags heen, om half vier terug.

Dirk en Rinus bijvoorbeeld. Dirk z’n vader had een korenmolen, een heel eind het veld in. En Rinus z’n vader had een klein boerenhuisje en een akker, nog een eindje verder het veld in. Dat heele pad over den dijk en dan nog het smallere pad dwars door de velden, gingen ze samen, vier keer per dag. En. toen later het zusje van Dirk naar de eerste klas moest, — wel, toen gingen ze maar wat vroeger van huis en liepen maar wat langzamer en voorzichtiger. Want meisjes kunnen nooit zoo den pas erin zetten als jongens, en zeker niet meisjes van zes jaar.

Dan was er ook nog Gerard, die ging haast denzelfden weg.

Maar dat was nu zoo vreemd bij Gerard: geen van de jongens was zijn vriend, en hij was van geen van de jongens de vriend.

Gerard’s vader had een groote villa, en een tuin er om heen, waar je in verdwalen kon. Maar door die villa en dien tuin kon het toch niet zijn, dat hij geen vrienden had, want als je nou Wim nam, die z’n vader had net zoo’n groote villa en net zoo’n grooten tuin — en óf Wim vriend was met de jongens, nou! Wim kon ook zoo best bok-springen, en in zijn tuin kon je zoo fijn verstoppertje spelen!

Nee, dus daar lag het niet aan. Het lag aan heel wat anders.

Gerard had de rare gedachte, dat hij beter was dan de andere jongens. Niet dat hij beter leerde op school, of beter zijn best deed, — maar zie je, hij droeg schoenen en de anderen droegen klompen, en zijn pak was veel fijner en dunner dan de pakken van de andere jongens, en nu dacht hij, dat dat er het meeste op aan kwam en dat hij daarom niet bij de andere jongens hoorde.

Knus in een hoekje.

17 «s