Tijdloze ogenblikken - een biografie van Marianne Philips

Ze wilde dolgraag weer schrijven, zocht naar een minder individualistisch thema dan dat van de twee ik-romans, maar de inspiratie bleef weg. Ze benijdde mensen die in opdracht schreven, want dan kwam er tenminste iets uit je handen. Als je intuïtief schreef, zoals zij, stond je niets anders te doen dan 'altijd maar wachten tot een vorm ontstaat.' Er werd haar wel gevraagd om recensies te schrijven, maar ze heeft nooit in het openbaar andermans werk willen kritiseren. Dat vond ze een hondebaan: 'Dan hak ik nog liever mijn hand af.' Ze werd doodongelukkig van dit writefs bloc. Uit een brief aan Schotman: 'Zelf lijd ik ontzaglijk, ik kan 't soms haast niet houden en heb 't gevoel dat ik zal stikken. (...) Ik werk de hele dag en ik moet zeggen, het lukt ook wel en iedereen is tevreden met zijn verzorging, maar soms knijp ik 's nachts mijn handen om mijn mond om het niet uit te schreeuwen. Gek zal ik wel niet worden (een gebroken en weer geheeld been breekt niet weer op dezelfde plaats), maar waar 't wèl heen moet, weet ik niet.'

Ze overwoog om te gaan vertalen, werd lid van de Vereniging van Letterkundigen, zegde bestuursfuncties op om meer tijd vrij te maken voor haar literaire werk. Ze had een diepe behoefte om zich creatief te uiten, maar er dienden zich anderhalf jaar lang geen geschikte ideeën aan.

Als een geschenk uit de hemel kwam een prijsvraag van De Haagsche Post. Het blad loofde tweeduizend gulden uit voor een nieuw boek. Het moest zo geschreven zijn, dat het 'op elke Nederlandse huiskamertafel kon worden neergelegd'. Marianne voelde zich aangesproken. Ze dacht aan de stapel volle notitieboekjes die ze uit Wenen had meegebracht. Daarin school het materiaal voor een roman waarin ze haar psychologisch inzicht kon combineren met haar sociaal gevoel. Opeens zag ze de structuur voor zich: ze nam het huis in de Luftbadgasse als uitgangspunt, fantaseerde er bewoners in en liet hun verschillende levensgeschiedenissen op één dag bij elkaar komen. Haar taak, schreef

57