Tijdloze ogenblikken - een biografie van Marianne Philips

In deze jaren schonk ze veel aandacht aan de kinderen, de partij raakte wat op de achtergrond. Frits kreeg een enorme zandbak, ze organiseerde spelletjes, ook voor woonwagenkinderen. De ajc uit Amsterdam kampeerde vlakbij het huis op de hei, ze mochten hun tenten en andere spullen stallen op het terrein van Heidezate. Op de school van de meisjes vertoonde ze toverlantaam-plaatjes. De viering van verjaardagen werd tot in de puntjes georganiseerd, met als hoogtepunt de elfde verjaardag van Hester: met veertien kinderen werd in de tuin Sneeuwwitje opgevoerd. Marianne had de voorstelling bedacht en aangekleed. De kinderen werden heel goed opgevoed, zei een huishoudster later, al domineerde Marianne erg. 'Maar een kind eens lekker pakken deed ze nooit.' Carla: 'Het was niet gauw goed. Wij hebben als kinderen vreselijk weinig pluimpjes gekregen.' Er is een foto van Sam, Marianne en de drie kinderen, genomen tijdens een uitstapje. Marianne heeft een ronde vilten hoed op. Het is opvallend dat alle leden van het gezin stijf naast elkaar staan, niemand raakt elkaar aan.

Ook in Heidezate bleven de wrijvingen tussen Sam en Marianne bestaan. Ze bereikten elkaar niet meer, trokken zich terug in hun eigen isolement.

Tijdens een vakantie aan zee in 1925 kreeg Marianne longontsteking, gevolgd door een diepe depressie. Ze moest twee maanden in een ziekenhuis in Amsterdam blijven. De onvrede met het bestaan, de spanningen die ze had weggedrukt na de periode in de Valeriuskliniek, waren weer pijnlijk aan de oppervlakte gekomen. Dochter Carla: 'Ze is gewond in het leven gezet, of zo geworden door het leven.' In het ziekenhuis kwam ze tot rust. Ze kon eindelijk dagenlang ongestoord liggen lezen en denken. Veel van wat ze overdacht, zou later terugkeren in haar literaire werk.

In het voorjaar van 1926 verhuisden ze naar een kleiner huis, twee onder een kap, Meentweg 55, dichter bij het station en de scholen van de kinderen. Marianne was

3i