Gedichten van Jehuda Halevi (Nederlandse vertaling S. Pinkhof)

bet eeuwige — worstelende in den greep dan van de pers
soon, dan van de menschheid. En ook Heine was vol van
de tragiek van zijn ras, en wist dat hij in het drama mee
betrokken was.

Hij klaagt er over, dat Jehoeda Halevi en diens groote
tijdgenooten, zooals Salomo ibn Gabirol, bij het literair
verwende publiek onbekend zijn, en maakt hiervan feite»
lijk een verwijt aan de Joden onder dat publiek, die immers
hun eigen poëzie minder goed kennen dan die van anderen.

Met verwijt wil ik mij nu niet bezighouden. Mijn niets
Joodsche lezers zouden er onverschillig voor mogen zijn.
Maar willen deze mij toch toestaan, even iets aan te roeren
dat den Joodschen lezer aangaat? Het is dit: Er is thans
wèl een verlangen naar beter kennen van hen, die tijdens
de ballingschap het Hebreeuwsch in leven hebben gehou»
den, zijn kracht hebben aangewakkerd, zijn glans gezui»
verd. Die belangstelling is eigenlijk dankbaarheid. Want
het wordt duidelijk beseft, dat deze figuren hebben moge»
lijk gemaakt wat wij thans zien: Een Hebreeuwsch, dat weer
de levende taal van een levend volk wordt. Ook aan die
dankbare belangstelling heb ik tegemoet willen komen
toen ik besloot, de vertaling van eenige gedichten van Je«
hoeda Halevi uit te geven en deze weinige woorden van
inleiding te schrijven.

Doch daarnaast wist ik, dat Jehoeda Halevi meer be»
teekent dan alleen, de hoogste handhaver van het Hes
breeuwsch in de ballingschap te zijn geweest: Ieder, die
de schoone waarheid zoekt, heeft recht op zijn woorden!

Onbevoegd ben ik, een wetenschappelijke litteratuur»
historische uiteenzetting te geven van den dichter en zijn
tijd. Bovendien zou iets dergelijks niet overeenkomen met
de bedoeling van deze uitgave: Een bescheiden, hartelijk
gemeende dienst te bewijzen aan de schoonheid.

De onmisbare gegevens omtrent leven en

6