Dit is Chanoeka - Zoth Chanoeka

dingen, die ze beweerde. Ja, zelfs noemde ze zich tegenover haar vrienden Towa, alsof Gittele, de naam, die haar ouders haar gegeven hadden, niet mooi genoeg was. Enfin, nu zou ze tenminste thuis blijven.

De kinderen krijgen allen hun Sjabboskleeren en Jankele doet zijn Sjabboskaftan aan.

Even voor „nacht” komt oom Feiwel binnen. Glad geschoren, met een prachtig pak aan en een dasspeld met, Jankele ziet het direct, een echte steen.

„Hallo Jankele, my boy, hoe gaat het?” begroet Feiwel hem opgewekt, „well, zijn dat de kinders, on-besjrieje!”

Jankele is even beduusd van de chique verschijning, maar begroet Feiwel toch hartelijk, ’t is immers zijn bloedeigen broer. En dan is het tijd voor ontzinden.

Jankele zegt zangerig en met een lichte beving in zijn stem, de berogous. Onderwijl bekijkt Feiwel de armelijke kamer, met het oude meubilair.

Aan tafel, ze eten extra borsjt (roode bietensiep) en latkes (aardappelkoekjes), vertelt oom Feiwel van Amerika. Hij schijnt er nogal bovenop te zijn, is er een bekend antiquair; op zijn naamkaartje staat het: Philip Simer, antique dealer. Overal is hij geweest in de wereld en hij vertelt hiervan, hij voert Jankele en zijn huisgezin mee naar mooie, groote steden, naar een wereld, die ze in ’t geheel niet kennen.

Plotseling, midden in het verhaal, stokt hij even, zijn oogen zijn op de menora gericht. Wat is dat? Maar dit is toch een antieke menora, een prachtstuk, een juweel! Daar heeft hij vroeger nooit op gelet, maar toen was hij ook nog niet in het vak.

Philip Simes spreekt rustig verder. Innerlijk geheel onder den indruk van zijn belangrijke ontdekking.

14