Een ver-Urkte Israëliet

Heintje temidden van buren in Wijk 8.

iswaar onverstaanbaar, maar voor de Urkers is het genoeg om te weten dat Japien er aan komt. De kinderen vragen hem vaak om 'nog een keer te roepen'. Japien doet het met een glimlach... "Waarom draag je een pet op je hoofd?", vragen de kinderen. "Omdat ik kouwe voete heb", antwoordt Japien. Eén keer per maand gaat Japien met de boot naar Amsterdam om voorraad in te slaan. De grote koffers zijn op de terugweg volgeladen met allerlei koopwaar. Het gaat goed met de handel, ieder koopt bij Japien. Ook Lea werkt af en toe mee. Als ze er op uit gaat met haar mand om haar arm dan roept ze vaak naar Jannetje van Slooten die bij haar tante Leen woont: "Kom Jannie, dan gaan we venten". Lea is pas zestien en houdt niet zo van venten. Maar samen met Jannetje of met één van haar andere vriendinnen vindt ze het wel leuk. Met een grote mand vol kleine snuisterijtjes langs de deuren valt er toch nog wat te verdienen. De hele week door wordt er in het kleine gezinnetje hard gewerkt, behalve op sjabbat én op zondag. Wanneer het sjabbat geworden is blijven ze thuis. Op Urk is de zaterdag de drukste dag van de week. Er moet een hoop gebeuren. In huize Kropveld blijft het stil. Te midden van de kleine christelijke gemeenschap proberen Japien, Heintje en Lea de sjabbat te vieren. De vrienden weten het wel, dat ze geen varkensvlees eten en speciale avonden houden. Op die

11