De spiegel

FAUSTUS

Rust en begeerte, vechtende chimaeren, dampt hij het lichaam uit; hij loopt, en bidt om tijd voor rust, om vleesch voor zijn begeerten. Want wankel sterlicht neemt zijn dagen in.

Hij is niet schoon. Hij zweet. Hij hinkt en hijgt. Rauw als een egel steekt zijn baard. Hij heeft onder zijn brauwen de bevlerkte vrees van oogen ziende in sidderend ravijn.

Dit lijf is duizendvoud: het evenaart

een landschap stroomende voorbij de heuvels.

Zijn god bestemde dat verteerd en kreupel een wéreld in zijn jammer ondergaat.

Waar zijn de planten die hij streelde en at?

Waar zijn de snelle dieren, kraaien, tortels, de visch die schiet, de beer die klimt, de horden vluchtige mieren, gems en fret en pad?

Waar zijne stoute liefden? Waar zijn zy die zielen plunderden en levens raspten: dans, trots en overgave; les beaux masques, de minnaressen van zijn leegen tijd?

Zijn nood getuige hoe hij ze verslond in ’t lange jachten van zijn geest en tanden. Zwijgt: ze zijn één in hem. De vetste landen spoten hem toe, tot de dood openblonk.

Faustus is duizendvoud. Een kans, een lot dat glinsterde en uitdoofde, een hart dat tegen uw blanke wensch beslechtte, blind maar teeder: Niets breekt aan; alles, alles is geoogst.

21