Mijn vijf roerige jaren als Jaap Meijers huisbibliograaf, of als u wilt, bibliografisch hofleverancier

rende Soo wort men van dromen wacker over de pseudo-messias Sabbatai Tswi, Waar wij ballingen zijn, waarin Da Costa weer terugkeert, en het geruchtmakende Hoge hoeden, lage standaarden. Vanaf 1967 trad ook het alter ego van Jaap Meijer, de dichter Saul van Messel voor het voetlicht, de vaak bibliofiele bundels werden elders in de U.B. gecatalogiseerd en konden niet door iedereen worden gewaardeerd. Mij spraken de meeste gedichten bijzonder aan en ik begon meteen de Saul van Messel-bundels privé te verzamelen, zodat ik ze nu vrijwel compleet bezit. De eerste afleveringen van de in eigen beheer uitgegeven literaire en alternatieve reeks Diasporade verschenen en Leo Fuks ging met pensioen en verhuisde naar de mediene.

Naar ik later begreep had Jaap Meijer op dat moment gewacht; hij begon mij in zorgvuldig geformuleerde en uiterst formele brieven, die altijd begonnen met 'Zeer geachte heer Offenberg', om inlichtingen te verzoeken en boeken te leen te vragen, die per post naar Heemstede werden gestuurd, altijd gevolgd door het ceremoniëel van het onmiddellijk in aparte enveloppe geretouneerde getekende reçu. De volgende fase begon in 1979. Voor de zevende aflevering van Diasporade werkte Meijer aan de figuur J.J. Cremer. Het ging in het bijzonder over diens relatie tot de z.g. 'Brieven' van een Amsterdamschen Jood, Vrijwilliger in het Fransche leger voor Sebastopo, de Levi Zadok-brieven, die vanaf 1855 door Jan Schenkman (de auteur van 'Zie ginds komt de stoomboot uit Spanje weer

6