Mijn vijf roerige jaren als Jaap Meijers huisbibliograaf, of als u wilt, bibliografisch hofleverancier

over kwalijke praktijken in de oorlogsuitgave van de Schets der Nederlandse Letterkunde. Of Stuiveling mijn scriptie als pesterij heeft opgevat ben ik nooit te weten gekomen; ik was me van niets bewust.

Weer een aantal jaren later, in 1965, kwam ik als assistent van Leo Fuks op de Bibliotheca Rosenthaliana in de Amsterdamse Universiteitsbibliotheek werken. Vanaf dat moment werd me duidelijk hoe belangrijk het werk van Meijer was voor de geschiedenis van de joden in Nederland. In 1967 verscheen De zoon van een gazzen, voor een belangrijk deel gebaseerd op het Jacob Israël de Haan-archief in de Rosenthaliana, en tegelijkertijd werd het me duidelijk dat het in het wereldje van beoefenaars van joodse studies in Nederland niet altijd koek en ei was. Fuks bleek op zeer gespannen voet te staan met Meijer, en omgekeerd weigerde Meijer een stap over de drempel van de studiezaal van de Bibliotheca Rosenthaliana te doen, zolang Fuks daar conservator was. Aan mij de mooie taak om Jaap Meijer toch aan het De Haan-materiaal te helpen. De oplossing was dat de archiefstukken tijdelijk werden gedeponeerd in de Haarlemse Stadsbibliotheek, de plek waar ik voor het eerst met een boek van Meijer kennismaakte. Aan de vele tientallen werken van Meijer, die al in de Rosenthaliana aanwezig waren, werd in de loop der jaren een groot aantal toegevoegd, die ik moest catalogiseren en systematisch indelen en dus geboeid ging lezen en voor mijzelf aanschafte, zoals het intrige-

5