Weet je nog?

door de wereld. Nadat ze een poosje gelopen hadden, werd Blurry met de doek om zich heen uit de tas gepakt en nam het meisje hem op de arm. Dat was een bof; nu kon hij de weg voor het eerst eens van bovenaf bekijken. Wat een boel stenen waren daar voor hem en wat waren die hoog, allemaal op elkaar met hier en daar een witte opening er in. En bovenop, daar helemaal bij de hemel, dat was zeker als versiering net als de veer op het hoedje van zijn bazinnetje, er kwam een pluimpje rook uit. Zou de veer een sigaret in zijn mond hebben, zo’n kleine, die mijnheer thuis ook altijd in rook liet opgaan! Grappig was dat! Maar boven de stenen was blijkbaar nog een ruimte, want het was blauw daar. Maar kijk eens, er kwam beweging in . . . iets wits bedekte het blauw en kwam steeds dichterbij totdat het helemaal boven hun hoofd hing; steeds verder weg dreef het en boven het hoge rookding was het weer even blauw als tevoren. En daar beneden toeterde iets en liep erg vlug. Maar waar waren dan de poten of benen, waarop het liep? Die waren er niet, alleen een paar ronde opgeblazen dingen. Nee maar, het was heus wel de moeite waard, om de wereld te gaan ontdekken! Wat had je er nu aan, om altijd thuis te zitten. Waarom was je dan geboren? Toch niet om steeds bij je moeder te blijven; zien en beleven, daarvoor wilde hij groot worden! O, Blurry w'ist wel wat hij wou! Einde-

55