Weet je nog?

zag. Het duurde niet lang, of de droom had zo’n uitwerking op Eva gehad, dat het haar moeder opviel hoe anders haar dochtertje geworden was. Zij vertelde andere, belangnjkere dingen, wond zich over onbelangrijke dingen niet meer zo op. Maar daar zij niets vertelde van wat haar zo zichtbaar veranderd had, durfde haar moeder zich niet in haar vertrouwen te dringen.

Zo leefde Eva voort, terwijl ze in gedachten aan de raadgevingen van het elfje nog andere goede eigenschappen toevoegde. Van het elfje zelf had ze intussen nooit meer een spoor gezien. Lientje was de aanvoerster van de klas niet meer. De meisjes namen nu om de beurt de leiding op zich. Lientje was eerst heel boos geweest, maar toen ze na een poosje merkte, dat dat niet baatte, nam ze een vriendelijker houding aan. Ten slotte werd ze weer gewoon behandeld, want zij verviel niet meer in haar vroegere fout. Toen besloot Eva het hele verhaal aan haar moeder te vertellen. Een beetje tot haar verbazing begon deze helemaal niet te lachen, maar zei: ,,Dat is een groot voorrecht geweest, dat dat elfje aan jou heeft geschonken, Eva. Ik geloof niet, dat zij daar veel kinderen geschikt voor acht. Denk altijd aan dit vertrouwen en praat hierover met niemand. Doe altijd wat het elfje je heeft aangeraden en dwaal er niet van af”.

Eva werd ouder en deed veel goeds in haar omgeving.