Weet je nog?

Er woonden eens voor heel veel jaren aan de rand van een groot bos twee mensen, een oude vrouw en haar kleindochtertje. De ouders van het meisje waren gestorven toen ze nog heel klein was en haar grootmoeder zorgde altijd heel goed voor haar. Het was een eenzaam huisje, waar de twee in woonden, maar ze ondervonden dat niet en waren altijd gelukkig en tevreden samen.

Op een dag kon de oude vrouw ’s ochtends niet uit haar bed komen, omdat ze overal pijn had. Haar kleindochtertje was toen al veertien jaar oud en verzorgde haar grootje zo goed als ze kon. Het duurde vijf dagen; toen stierf de grootmoeder en was het meisje helemaal alleen in het eenzame huisje. Daar zij zogoed als geen mensen kende en ook geen behoefte voelde ze te halen om haar grootmoeder te begraven, groef zij zelf een diepe kuil onder een oude boom in het bos en legde haar grootje daarin. Toen het arme meisje weer thuiskwam, was ze helemaal verlaten en verdrietig. Ze ging op haar bed liggen en huilde verschrikkelijk. Zo bleef ze de hele dag liggen en pas ’s avonds stond ze op, om wat te gaan eten. Zo ging het dag aan dag. Het arme kind had in niets meer lust en treurde maar steeds in stilte over haar lievegrootje.

9