Jullie is jodenvolk

het, bijna de hele grote vakantie. Het is op Westeroord, een oude begraafplaats aan de andere kant van het Noordzeekanaal. We gaan 's morgens met de Zaandammer boot naar de overkant, vandaar lopen we er naar toe. Een jongen met een trommel voorop. Ik ken hem, van het jodenschooltje.

Ik heb pech gehad, mijn eigen meester is er bij, dat is helemaal geen vakantie meer. Hij trekt me wel voor. Ik mag vaak de flesjes melk halen. Elke dag krijgen we een flesje, met een rietje. We hebben ook handenarbeid. Ik maak een molentje, als je aan een touwtje trekt gaat het draaien.

Het zal wel voor het laatst zijn dat ik op vakantieschool ben, dit jaar. Na de vakantie ga ik van de lagere school, naar de h.b.s. Ik hoop maar dat het met Rietje aan blijft. Maar we wonen zo ver van elkaar. Ik weet niet hoe dat moet.

Straks ga ik van de boot af, de kinderen van Tuindorp moeten eerst. Het is de laatste dag.

'Vind je mijn molentje mooi, Rietje?'

'Ja, prachtig.'

'Zal ik je laten zien hoe het werkt?'

Ze komt naast me staan.

'Kijk, je trekt zo aan het touwtje.'

Het gaat maar half, er zit een knoop in.

Even eruit halen.

Nog eens trekken, hard, dan vliegen de wieken in het rond.

Prachtig draait hij. Nog iets vlugger. Flink trekken.

Krak, de as breekt, ik heb te hard getrokken.

Wat rottig, hij was nog wel voor Rietje en ik heb er zo mijn best op gedaan, al die weken.

Zal ik haar het molentje tóch geven? Maar het is nu stuk, misschien vindt ze het gek. Ik zal het maar houden, ze heeft er zo niets aan. Zal ik het zeggen?

'Salie, kom, we moeten van de boot.'

Dat is meester.

'Dag Rietje.'

60