Jullie is jodenvolk

het horloge

Morgen is er feest van Ons Huis. Er zijn wedstrijden, ik heb ingeschreven voor zaklopen. En nu moet moeder mijn kleren nog wassen, het is altijd hetzelfde.

Daar zit ze, op haar knieën, in de keuken voor de wastobbe en wrijft het ene stuk goed na het andere over het wasbord, rits-rats, rits-rats, in een ritme dat zij niet volhoudt. Met de rug van haar hand veegt zij de parels zweet van het voorhoofd en moppert op de hazen, die haar voor de ogen hangen.

Nu bukt ze zich weer, over mijn bloes, dan is ze klaar. De grote was is het niet, het zijn alleen de kleren voor sjabbes-endoor-de-week, zoals vader het noemt, omdat we ze altijd aan moeten, dag-in dag-uit, ook op zondag. Na de was gaan ze weer aan ons lichaam, 's morgens. Als het geregend heeft en de kachel niet brandt om ze te drogen, moeten we ze soms half nat aantrekken. Dat is zo'n vies gevoel, ze kleven alsof er lijm in zit en je krijgt er kippevel van.

Het is zover, de grote dag. Ik moet weg, om 10 uur begint het. Moeder probeert mijn kleren nog wat na te drogen met een bout, maar mijn kousen blijven klam, ik kan ze haast niet over mijn benen optrekken.

Godverdomme, scheld ik nu tegen moeder, al weet ik dat vader kwaad zal worden. 'Ik ben de enige die hier de godverdomme mag spelen,' zegt-ie dan, maar wij horen het nooit van hem.

Maurits is al weg. Mientje is hem komen halen, moeder heeft hem eerst weggeholpen.

Daar hol ik langs de Meteorensingel. Als ze maar niet begonnen zijn. Mijn zij doet me pijn; niet stil blijven staan. Er in drukken, met je hand, dat helpt. Hijgend hol ik door, mijn hart bonst in mijn keel.

Gelukkig, de grote mensen zijn nog bezig met de voorbereidingen voor de wedstrijden: een touw spannen, een vlaggetje neerzetten, een streep trekken.

16