Dapper zijn omdat het goed is

bijzonder sympathiek op onze zaak is gereageerd. Al die dingen geven moed, natuurlijk.

Intussen gegeten. Daarna nog even geschaakt met de stroper, nu laat ik me door niemand meer onderbreken. Als er iets bijzonders is schrijf ik het wel, hoor Bep, maar ik heb gelukkig een 'gevuld programma' en dan is er niet veel tijd tot piekeren en dus ook niet tot zelfbeklag. Ik verlang natuurlijk steeds naar de vrijheid en naar jullie, maar ik heb tegelijkertijd een zo diepe minachting voor dat hele gevangenissysteem dat het helemaal geen vat op me heeft. Het is allemaal zo primitief dat je werkelijk niet overmatig intelligent behoeft te zijn om de opzet van zo'n systeem te begrijpen en te veroordelen. Het personeel is in doorsnee niet onvriendelijk, maar tegelijkertijd zó de gevangene van dit bekrompen wereldje. Het kan ook moeilijk anders. Maar kom, laat ik die rotgevangenis vergeten, ik weet werkelijk niet wat ik er verder over moet schrijven, bijster interessant is het niet. Is moeder nu met vakantie? Dat begreep ik tenminste. Ik weet wel dat ze met me meeleeft, je moet die geschiedenis maar vergeten. Ik denk er zelf ook niet meer aan, al heeft het me behoorlijk gegriefd. Maar dat zal wel door mijn hele gemoedsgesteldheid komen.

Van Patrice ontving ik een hartelijke brief. Hij schrijft niets over zichzelf, ik hoop dat zijn gezondheid nu iets beter is. Wat gezellig, dat etentje bij Jo. Zou je haar eens willen opbellen, Bep, en tegen haar zeggen dat ik je dat speciaal heb gevraagd om haar mijn hartelijke groeten over te brengen? Zeg maar dat ik zo'n beetje het gevoel heb dat ze tot de familie behoort, en dat is ook zo. Je hebt werkelijk een vriendin aan haar, hè Bep? En werkelijke vrienden zijn niet zo talrijk.

Tot donderdag, veel liefs, Sal, Papa.

170