De B van Bemazzel

WERKVERSCHAFFING

'Je moetje niet zo laten jennen', raadt Bep me aan, als vader en Maurits mij weer eens in de tang hebben genomen.

'Ze hebben een eenheidsfront gevormd, en daar kan ik niet tussen komen', antwoord ik bitter. Het gevoel dat zij samen iets hebben waar ik buiten sta, wekt een verdriet bij me op dat me helemaal beheerst. Het is een oud zeer dat telkens weer de kop opsteekt. Uit de analyse begrijp ik dat het is begonnen toen vader failliet ging, we het huis uit moesten, en ik me ook buitengesloten voelde.

Maar dat is al zo lang geleden. Wat kan ik met die wetenschap beginnen? Dan, ineens, besluit ik niet langer bij vader in de schoenmakerij te blijven, en werklozensteun aan te vragen.

Een week later krijg ik een oproep voor de werkverschaffing, en de volgende maandag moet ik op een schuitje baggeren op het Twiske. Met een soort schepnet aan een lange stok sta je de prut van de bodem te scheppen, net zo lang tot het bootje vol is. Wie er bedreven in is, kan er wel twintig gulden per week mee verdienen, maar mij lukt het niet, mijn schouder is rauw van elke streek die erlangs glijdt. Ik benijd jongens die in een zeilbootje langs varen en schaam me voor mijn eigen kinnesinne.

Ik vraag herkeuring aan, voor minder zwaar werk. Met de psychoanalyse zal het nu wel moeilijker worden, want ik moet elke dag met de werkverschaffings-trein naar Hoogland, en niet altijd kan ik na het werk

29